Met dit probleem moet Arne Slot zien af te rekenen bij Feyenoord

Afgelopen zondag verloor Feyenoord voor het eerst dit seizoen een wedstrijd in de competitie. Een nederlaag die hard aankwam, gezien het feit dat het gat met PSV nu zeven punten bedraagt. Daarnaast was het spel tegen FC Twente niet goed. Maar hoe kan het dat Feyenoord tegenstanders als Lazio en Atlético Madrid van de mat speelt, maar zo slecht voor de dag kwam tegen FC Twente? Dat heeft alles te maken met de speelstijl van de tegenpartij. Tijd voor een analyse.

Feyenoord maakte afgelopen zomer een switch in het aantrekken van spelers. Waar de Rotterdammers onder Arne Slot eerder elftallen had die voornamelijk uitstekend waren in het afjagen van tegenstanders, maakte dat deze zomer plaats voor spelers die vooral in balbezit heel goed waren. In eerdere seizoenen speelden Slot bij Feyenoord met Guus Til en Sebastian Szymanski op '10', dit jaar is daar Calvin Stengs komen te staan. Daarnaast werd er met Luka Ivanušec nog een technische voetballer binnengehaald. 

Dat zorgt tot nu toe dat Feyenoord tegen de kleinere elftallen geen moeite meer heeft. De Rotterdammers creëren extreem veel kansen en scoren makkelijk. Dat doet het elftal van Slot graag van achteruit. Via de centrale verdedigers worden vaak tegenstanders gelokt om uit positie te lopen, om daarna de vrije man te vinden. Dat lukte tot nu toe in de meeste wedstrijden erg goed.

Waarom de speelstijl van Feyenoord zo goed werkt tegen veel tegenstanders, is goed te zien in onderstaand moment tegen Lazio.

Beelden: Ziggo Sport 

Lazio zette druk met een middenvelder naast de spits. De bedoeling van Sarri was, dat zijn middenvelder eerst bij Zerrouki kwam te staan en vanuit Zerrouki druk ging zetten op Geertruida. Hiermee was het idee, dat tijdens het druk zetten ook direct de passlijn dicht kwam te staan, en de pass naar de Algerijn dus niet gegeven kon worden. 

Omdat Feyenoord verdedigers heeft die zeer comfortabel aan de bal zijn, en ze van tevoren al van Slot hadden gehoord dat Zerrouki op een bepaalde manier wél bereikt kon worden, lukte het Feyenoord om de druk van Lazio te omzeilen. Hierboven zie je dat Geertruida door een tikje naar rechts te geven, Luis Alberto uitkapt en dus wel een pass af kan leveren aan Zerrouki. 

Ook Atlético Madrid probeerde het op dezelfde manier, met twee spitsen.

Ook in bovenstaand voorbeeld zie je terug dat Zerrouki geen vaste mandekker had tegen de Spanjaarden. Hierdoor kon onderstaande bal van Trauner naar de Algerijn gespeeld worden. 

Feyenoord is dus erg goed om vanuit het lokken van een middenvelder/spits de weg door het midden te vinden via de controleur.

Er zijn twee manieren van druk zetten die het vaakst worden toegepast in het internationale voetbal. De eerste zag je Lazio in de eerste afbeelding toepassen. 

Hierboven zie je hiervan een animatie. Deze wijze van druk zetten werkt vaak goed, omdat teams met minder spelers meestal toch evenveel tegenstanders kunnen vastzetten. Daarbij is het doel van het pressen op deze wijze om de bal uiteindelijk naar een back te dwingen en hem daar in te sluiten. Wordt het pressen dus goed uitgevoerd, dan verover je de bal hoog op het veld en kun je direct tot een kans komen.

In deze manier van druk zetten (met twee spitsen) wordt de controleur de vrije man. De speelstijl van Feyenoord is erop gericht om de controleurs voor de defensie vrij te spelen. Dus worden de Rotterdammers enigszins in de kaart gespeeld.

Daarnaast is er nog een andere manier van druk zetten populair, en dat is precies het probleem van Feyenoord tot nu toe. 

Die pressing gaat als volgt:

Als een van de centrale verdedigers de bal heeft, begint de spits aan te lopen op de centrale verdediger met de bal. Op het moment dat de spits druk begint de zetten op de bal, sluit de vleugelaanvaller bij om de pass naar de andere centrale verdediger onmogelijk te maken. De andere vleugelaanvaller blijft bij zijn back om ook die pass onmogelijk te maken. Dat ziet er dan op deze manier uit:

Wanneer iedereen in positie is aangekomen in het druk zetten, ziet het er dus in werkelijkheid zo uit:

Op het middenveld wordt het koppeltjes maken en een-op-een staan om ook te zorgen dat de middenvelders niet ingespeeld kunnen worden. Hierdoor zorgt een elftal er vaak voor dat de lange bal wordt gespeeld door de centrale verdediger met de bal.

Dan heeft een centrale verdediger dus geen optie meer om een vrije man te vinden, want waar in het druk zetten met twee spitsen de controleur in principe de vrije man is, is dat hier de back aan de andere kant van het veld, omdat de vleugelaanvaller die daarbij hoort, bij de centrale verdediger staat.

Dit is de manier van druk zetten, waar Feyenoord tot nu toe weinig raad mee weet. PSV en FC Twente legde dat beide bloot.

Dat Feyenoord een zeer moeilijke eerste helft kende in Enschede, had namelijk alles te maken met het speelplan van Joseph Oosting. Waar Feyenoord normaal gesproken tegenstanders lokt om druk te zetten en dan via de uitgestapte man de controleurs wil vinden, maakt FC Twente dat onmogelijk voor de Rotterdammers. FC Twente weet dat Feyenoord graag de controleurs zoekt wanneer de Rotterdammers in de opbouw zijn, dus laat Oosting twee van zijn middenvelders vaste mandekking geven aan de controleurs van Feyenoord. Hierdoor vindt het elftal van Slot ineens niet meer de vrije man voor de defensie. 

Beelden: ESPN

Hier zie je duidelijk de ideeën van Oosting om Feyenoord klem te zetten. Wieffer en Zerrouki worden dicht op de huid gezeten door Steijn en Sadilek, terwijl de aanvallers bezig zijn met het afschermen van de verdedigers.

Op het moment dat een elftal deze manier van druk zetten hanteert, is de vrije man een van de backs. De vleugelaanvaller die druk zet op een van de centrale verdedigers is namelijk zijn directe tegenstander kwijt.

Hieronder zie je dat Hartman de vrije man is bij Feyenoord tegen de Tukkers.

De oplossing zit hem dus in het vrijspelen van de backs in plaats van de middenvelders. Vaak doen ploegen dit door via een gedekte middenvelder de back te bereiken.